Europese Unie
Wat moeten we er mee
Er bestaat een ernstig wantrouwen over het reilen en zeilen van de EU, mede ook naar aanleiding van de Brexit. Men vraagt zich dan af wat er zoal mis gaat, hoe dat te veranderen en het vertrouwen te verbeteren. Hoofdbrekend lijkt het, terwijl, als je oren en ogen gebruikt, de oplossing zo voor de hand ligt!
Meer transparantie en integriteit: wat te denken van de TTIP *) onderhandelingen waar geen openbaarheid aan gegeven is in een vroegtijdig stadium; te laat komt men er achter en dan lijkt vertrouwen al weggesmolten. Het is ook heel slecht zo’n verdrag maar dat wil men niet toegeven.
Vervolgens de integriteit van EU-bestuurders en –ambtenaren: neem mevr. Neelie Kroes EU-commissaris met naast haar functie bij de EU, haar bestuursfunctie bij een op de Bahama’s geregistreerd bedrijf, het gaat maar net aan “goed”, kantje boord, als haar beweringen hieromtrent tenminste ook echt waar zijn en verder haar niet opgegeven inkomen over een aantal zaken.
Zo-ook de voormalige president van de Europese commissie Barroso, die gaat direct na zijn EU-bestuursperiode aan de slag bij een bank, als bestuurder van een nogal in opspraak geraakte instelling, Goldman Sachs; hij kan niet wachten lijkt het; hoe verzint hij het; een ontoelaatbare switch. Dit zijn toch volslagen belachelijke zaken van een stelletje zakkenvullers; hoe ordinair kan het zijn.
En ook de Dieselgate van de auto-industrie. Als die beerput opengaat wordt het vertrouwen in de EU wederom zeer op de proef gesteld. Het lijkt alsof we door de industriëlen worden geregeerd i.p.v. de politiek, die dan toch, via een omweg weliswaar, door het publiek gekozen is. Dat allemaal moet je zo niet willen en ook niet doen dus. Dit is een voedingsbodem voor wantrouwen waar tegenstanders van de EU dan ook mooi en dankbaar gebruik van maken; waarom ook niet, met krijgt het allemaal gratis aangeboden en zomaar in de schoot geworpen.
Minder ambtenaren: een gigantisch groot leger aan ambtenaren; en wat doen die dan allemaal. Aan het begin even inklokken en weer wegwezen? Dat is toch ook een beetje het beeld dat leeft bij het publiek en dat in een aantal gevallen nog waar blijkt te zijn ook. Klokkenluiders worden niet op prijs gesteld. Buiten dat kost het een gigantisch kapitaal om dat allemaal in stand te houden, zo-ook de nodeloze geld-verspillende verhuizingen om zo-nodig in twee plaatsen (Brussel en Straatsburg) te moeten vergaderen. Dit soort dingen maakt het niet geliefd bij het grote en hardwerkende publiek.
Exorbitante beloningen: beloningen zijn ook wat aan de royale kant, mede kijkend naar de vergoedingen. Het lijkt er op dat men naast het al wel heel royale salaris voor elke inspanning van welke aard dan ook weer een aparte vergoeding krijgt **). Als men de vergadering van de dag bijwoont wordt er in-geklokt en gaat de teller weer lopen. Daarmee wordt veel fraude gepleegd als we de klokkenluiders mogen geloven. Dat alles wekt toch absoluut geen vertrouwen; in tegendeel, het lijkt een stelletje profiteurs om het wat eufemistisch uit te drukken.
Arrogantie van de macht: macht corrumpeert, is een bekend gezegde, dit is ook te zien hoe er binnen de EU beleid wordt gevoerd. Vele Oost-Europese landen zijn veel te snel bij de EU gekomen. Landen die amper halverwege waren voor wat betreft de economische stand en zaken als gewoonten, normen, waarden en als rechtstaat. Corruptie woekerde welig rond etc. er werd over de hoofden van de bevolking besloten dat het allemaal moest gebeuren. We zien de gevolgen, een wat verstoorde arbeidsmarkt. Wanneer iemand uit een Oost-Europees land hier een half minimum loon ontvangt is hij spekkoper vergeleken bij het salaris in eigen land. Dit geeft, hoe dan ook, frictie en schaad het vertrouwen van de burger in het beleid van de EU-bestuurders.
Ontbreken van eenheid en solidariteit: nog altijd is het spreekwoordelijke hemd nader dan de rok. Eerst eigen volk dan de ander. Het blijkt steeds weer erg moeilijk om de lidstaten op één lijn te krijgen. Dat blijkt ook sterk bij het verdelen van de vluchtelingen. Het ene land wordt er mee opgescheept en zit tot de nek in de problemen, omdat het toevallig grenst aan de EU-buitengrens terwijl een ander land, dat toevallig wat verder af zit, de grenzen potdicht houd. Hoewel dit een bijzondere situatie is, gezien ook de etniciteit en de andere cultuur van de vluchtelingen, kan er, zonder het goed te keuren, in dit specifieke geval wel enig begrip voor worden opgebracht. Je ziet dit fenomeen echter ook op tal van andere gebieden. Zo heeft een ieder zijn eigen idee over bijvoorbeeld, hoe de democratie er uit zou moeten zien of hoe die zou moeten werken e.d. Voor een echte Unie moeten die zaken echt meer op een zelfde leest geschoeid worden of zijn. Het voelt allemaal een beetje krampachtig aan.
Ontbreken van een degelijke muntunie: ook de muntunie, onze Euro, op zich een prachtig idee, zeker ook als tegenhanger van de dollar; maar dan moet je, om dat goed te regelen, een monetaire unie hebben met macht, zodat niet het ene euroland voor het wanbeleid van het andere op moet draaien. Dat veroorzaakt in hoge mate scepsis ten aanzien van een solidair gevoel. Als het ene land veel schuld heeft of maakt, zijn begroting niet op orde krijgt, dan kunnen anderen er voor opdraaien. De schulden van de zuidelijke euro-lidstaten gaan dan ook ten koste van de noordelijke euro-lidstaten en zo indirect ook ten koste van onze pensioenen-spaarpot. Kortom een degelijk monetair beleid betekend dat er zeggenschap moet worden overgeheveld naar de unie, zoals dat ook in de Verenigde Staten het geval is.
Slotconclusie: Kunnen we zonder EU? Ik denk het van niet. Zonder de EU zijn we als los zand en hopeloos verzwakt zo-niet verloren in de mondiale wereld van vandaag. Ook nu binnen de EU zijn we te veel versnipperd, dat maakt ons erg zwak maar er is dan altijd nog zoiets als een unie waarin we ons en elkaar gewild of ongewild kunnen steunen. Er is m.i. dus alles aan gelegen om niet allemaal te breken met de EU; het is al triest genoeg dat de Britten zich hebben losgemaakt; het moet alleen anders! Maken we de juiste keuzes – minder EU-bemoeienis en krachtiger samenwerking – kan dat voor een geweldig Europa staan, sterk, veilig en welvarend. Het is alleszins de moeite waard om daar naar toe te werken, simpelweg ook omdat het moet. We kunnen ons, met de huidige bevolkingsdichtheid, ook niet anders permitteren.
Sleutelwoorden: Integriteit; transparantie; solidariteit.
Bijlage:
*) artikel Greenpeace inzake handelsverdragen
Greenpeace-TTIP-A Greenpeace-TTIP-B
**) beloning euro-parlementariërs
SpC/CJV/22 december 2016